بگذار تا با ذره ذره وجودم دنيا را لمس كنم.
بگذار تا با گوشه گوشه فكرم پرواز كنم.
بگذار تا با ثانيه ثانيه هاي ساعت مچي ام , نفس بكشم.
بگذار تا با همين دو پاي كوچكم دنيا را به لرزه درآورم.
بگذار تا عادت نگاههاي پيش پا را بشكنم.
بگذار تا لذت نفس كشيدن را با تو نيز قسمت كنم.

آرشيو وبلاگم را دو سه بار مرور کردم. کند و کاو خودم. مجهولی که زندگيم را تحت تاثير خودش قرار داد. من بايد چيزی پيدا کنم در اين دو سه ماه . عجيبه ! نور را می بينم .حسش می کنم. بند بند وجودم گواهی به حضورش ميده . نوری که تمام وجودم را تسخير کرده . نوری که بهم قدرت و گرما ميده . اما نمی فهمم چرا اين نور اينقدر دوره ! چرا سعی می کنه مجهول بمونه ؟ احساس فلج کننده ای بهم ميگه اون نور هم از کار خودش پشيمون شده . بعضی وقتها فکر می کنم همش يک رويای شيرينه ، زاده فکر خودم.

با هر قدم يک برگ از دفتر خاطراتم را ورق می زنم
انگار به دنيای افسانه ای گذشته ها پرتاب می شوم
هنوز چهره ای روی نيمکت انتظارم را می کشد
هنوز چشمانی آنجا نگرانم اند
هنوز کلمه های سه حرفی بيروح ، زوزه کشان مرا به خود می خوانند
انگار هنوز اشک چشمانش تر است
با التماس به من خيره شده
دستانش مرا تمنا می کنند

من از تابوتهای سه حرفی متنفرم
از زنجيرهای سه حرفی هم

نمی شنوی ؟ کسی همنوا با باد است انگار ، آنجا رهايی هديه می دهند

نيمکت پارک برای آرزوهای من کوچک است

سربرميگردانم
گوشهايم فريادهای خفه اش را نمی شنوند


با هر قدم بزرگتر می شوم
با هر قدم آزادتر
کوهها مرا به خود می خوانند