امروز يكي از اون روزهاي قشنگ خداست... من عاشق هواي دم ظهرم و وقتي كه قدرت ابرها از خورشيد بيشتر بشه و نذارن خورشيد خود نمايي كنه. از صبح اينجا داره بارون مياد ... هواي نرم و پاك . دوباره رنگها زنده شدند. انگار كه بعد از مدتها لايه ضخيم دود و گرد و غباري كه روشون بود رو كنار زدندو داد ميزنند كه آهاي ما " رنگها " هستيم . درختهايي كه تا ديروز تنه و برگهاشون يك رنگ داشت و اونم خاكستري ... حالا امروز رنگ رنگ شدند :) يكي سبز پر رنگ , يكي سبز كم رنگ , اون يكي نارنجي...عجب رنگهايي.. امروز فهميدم كه حياط خونه مون پر ازگل بوده و من تا بحال فقط لايه ضخيم و يكدست خاكستري روي اونها رو ميديدم . ماشينهايي كه تا همين ديروز فقط و فقط معناي دود و كثافت رو برام داشتند ... امروز چشمهام مسحور رنگهاي زيباي بدنه شون شد. تازه وقتي بارون مياد مي فهمم كه چشمام چقدر راحت به خاكستري عادت كرده بودند . عجب رنگهايي. چه نعمتي بالاتر از وجود رنگهاي به اين قشنگي ؟
امروز راحت ميشه تو تهران نفس كشيد. صداي چيك چيك بارون رو لبه پنجره ها صداي موتور ماشينها رو محو كرده.

شفاف است . همه را پاك و صاف مي بيند. حتي كدرها را ... و آنها زير تيغ شفافيت نگاهش , گوشه پاك وجودشان را بدو مي نمايند

!!ايكات , چاي گوارا , چاي مريم !

هر روز لبخند مردي خوش چهره , زيبا , آراسته و با چشماني روشن سعي داره به من بفهمونه كه ...چاي , چاي گوارا !
تا جايي كه يادم مياد يكي از منفورترين مفاهيمي كه از تمدن غرب برايم ساخته بودند استفاده ابزاري از افراد و بخصوص زنان بوده. نميدونم چند تا معلم ديني از اينكه در كشورها از زيبايي افراد براي رسيدن به اهداف تجاري و تبليغ محصولات استفاده ميشه انتقاد كردند و تاكيد داشتند كه كشور ما از همه اين بي فرهنگي ها بدوره !
استفاده از زيبايي افراد براي جذاب تر كردن محصول . واقعا آيا اينكار غلطه ؟ در كشورهاي ديگه از زيبايي انسانها براي اهداف تجاري استفاده ميشه در حد عرف و فرهنگ حاكم بر جامعه . دقيقا كاري كه الان در ايران انجام ميشه . چرا هر چيزي كه وارد مرزهاي ايران بشه پاك و مقدسه و هر چيز بيرون باشه منفور ؟ چطور ميشه تعيين كرد كه استفاده از زيبايي افراد براي رسيدن به اهداف تجاري بايد چه حدودي داشته باشه ؟
خوشحال ميشم در جواب دادن به اين سوالها كمكم كنيد.

بگذار تا با ذره ذره وجودم دنيا را لمس كنم
بگذار تا با گوشه گوشه فكرم پرواز كنم.
بگذار تا با ثانيه ثانيه هاي ساعت مچي ام , نفس بكشم.
بگذار تا با همين دو پاي كوچكم دنيا را به لرزه درآورم.
بگذار تا آنها را نيز به بلندا بياورم تا اين بار رقص برگهاي درختان را از بالا نظاره كنند.
بگذار تا عادت نگاههاي پيش پا را بشكنم.
بگذار تا لذت نفس كشيدن را با تو نيز قسمت كنم.